‘Ik kan het wel!’
Deze column schreef ik voor het Magazine over HDT in samenwerking met De Gelijke Kansen Alliantie.
Het is het schooljaar 2017/2018. Ik ben mentor van een eerstejaars praktijkschoolklas. Als school doen we mee met het programma High Dosage Tutoring (HDT). Ingelote leerlingen krijgen in een kleine setting elke dag een uur extra rekenen. De eerste weken zitten erop als Zaid opgewekt mijn lokaal binnenstormt.
‘Juf! Juf! Iedereen zei altijd dat ik niet kon rekenen, maar ik kan het wel! De juf van HDT zei dat ik echt goed ben! Misschien mag ik wel naar het vmbo.’ Trots gaat hij tegenover me zitten.
‘Wat mooi Zaid, dat heb je knap gedaan,’ reageer ik.
‘Ja, misschien ben ik helemaal niet dom.’
‘Jij bent zeker niet dom Zaid, jij kan ongelooflijk veel.’
Zaid lacht van oor tot oor. ‘Als ik maar oefen, he.’
Ik kijk naar Zaid. Zijn leerachterstanden hebben een enorme deuk in zijn zelfvertrouwen geslagen. Hij kreeg een praktijkschooladvies: dit advies krijg je als het vmbo te moeilijk voor je wordt geacht. Zaid had in groep 8 een leerachterstand van vier jaar. In zijn jonge jaren stapelden de problemen zich op: zijn vader verdween, moeder zat thuis met een groot gezin, ze hadden geen inkomen en bovendien had Zaid adhd. In groep vier kreeg de jongen te horen dat hij moeilijk lerend was. Van schrik stagneerde hij helemaal.
‘Ik ben dom en druk,’ zei Zaid tegen mij tijdens ons kennismakingsgesprek.
Ook nu nog is Zaid vaak druk, maar leren kan hij. Geef je hem aandacht en vertrouwen, dan raast hij door de lesstof.
Ik ben blij dat Zaid de extra rekenlessen met persoonlijke aandacht kreeg. Hij mocht uiteindelijk naar het vmbo, een hele overwinning.
‘Nu ga ik de hele wereld laten zien dat ik slim ben,’ zei Zaid toen ik hem vertelde dat hij naar het vmbo mocht.
Ik werk nu bijna vijf jaar op het Mundus en zie het bij veel leerlingen wanneer ze bij ons binnenkomen: ze hebben veel in hun mars, maar door opgelopen achterstanden op de basisschool kwam het er niet uit. Ze zijn bang om te falen en hebben zich afgesloten om te leren. Geef je ze vertrouwen en tijd, dan stellen ze zich langzaam weer open en blijken ze prima te kunnen leren.
Door corona is de tijd er echter minder, en zijn de achterstanden juist groter geworden. Daarbij is de kloof tussen de leerlingen die wél het vertrouwen krijgen dat ze het kunnen en de leerlingen die dat vertrouwen niet krijgen, gegroeid. Met de eindtoets als pijnlijke tussenstand van de leerachterstanden.
Een programma als HDT kan een enorme uitkomst bieden. Het is echter niet genoeg. Willen we deze leerlingen echt kansen geven, dan moeten ze op alle vlakken de tijd en het vertrouwen krijgen om te groeien. Zodat leerlingen als Zaid zich nooit meer dom hoeven te voelen.
*De naam van Zaid is gefingeerd. De leerling op de foto komt niet voor in het verhaal.
Meer lezen over mijn leerlingen? Mijn boek ligt nu in de winkel.
