“Maak een verstandige keuze Romy.” Nora keek haar vriendin dringend aan. De 11-jarige Romy had op het schoolplein met scheppen gegooid, en moest daarom van mij op de bank gaan zitten. Romy weigerde. Ze had die ochtend thuis een fikse ruzie gehad en was boos. Nora zat hier al langer op school en wist: verstandige keuzes maken, daar draait het om. Vanmorgen overkwam Romy, over nú heeft zij de regie.
“Ze zijn kwetsbaar, maar je moet ze niet als kwetsbaar benaderen,” zegt gezinscoach Anita in de serie Een valse start, waarin Nicolaas Veul 100 dagen in de jeugd- en gezinszorg meeloopt. De gedachte: de kinderen moeten zichzelf als volwaardig mens zien, en dus ook volgens die maatstaven behandeld worden. Of zoals we op mijn school zeggen: “We begrijpen je gedrag, maar we hebben er geen begrip voor”. Wel empathie, geen excuus.
Hoge verwachtingen, zo noem ik het. Op het gebied van leren én op het gebied van gedrag. Als jij mij ziet als volwaardig mens, die goed met haar boosheid om kan gaan, dan ga ik me daarnaar gedragen.
Maar er is ook nog de context. Die van de ruzie thuis. Die van de trauma’s. Die van het missen van een luisterend oor als je thuiskomt, omdat je ouders in de avond ziekenhuizen schoonmaken. De context van het lopen op te kleine schoenen, omdat er geen geld is voor nieuwe. Die van in de bus uitgescholden worden voor ‘kut-buitenlander’.
