Deze column verscheen eerder in het VO-magazine.
Het is juni 2023. Op het schoolplein staat een groepje jongens enthousiast met elkaar te praten. Ik zie Ibrahim*. ‘Juf! Ik ben geslaagd!’ roept hij enthousiast terwijl hij me omhelst. Ik omhels hem terug. ‘Wat ongelooflijk goed van je jongen, ik ben heel trots op je!’
Ik denk terug aan september 2018. Ik heb als mentor de startgesprekken met mijn nieuwe leerlingen. Ibrahim zit tegenover mij met zijn ouders. Ze vertellen me hoe Ibrahim in elkaar zit en hoe hij was op de basisschool. Ibrahim: “Ik ben een goede jongen, maar met een slecht rapport.” Sinds groep vijf heeft hij niets aan zijn rekenen gedaan, dat werd niet meer gestimuleerd door zijn leerkrachten. “Ik kan het gewoon niet, daarom moet ik naar het praktijkonderwijs.” Ik vertel hem: “Wij denken dat je het wel kan. We gaan onderzoeken waar het moeilijk is en je daarbij helpen. In de kansklas gaan we kijken welk niveau bij je past.”
Ibrahim en zijn klasgenoten waren de school binnengekomen met een praktijkschooladvies. Ze kregen met een jaar extra leertijd de kans om hun achterstanden weg te werken en naar het vmbo te gaan. Tijd en vertrouwen: het deed bij veel leerlingen wonderen. Zo ook bij Ibrahim. Hij had weer zin om naar school te gaan. Hij werkte hard, heel hard. Rekenen bleef voor hem lastig. Voor andere leerlingen was dit vaak Nederlands of een ander vak. De achterstanden waren groot. En dus kregen de leerlingen extra aandacht. Er moest onderzocht worden waar de hiaten lagen, daar op bijspijkeren en ze veel laten oefenen. In een veilige klas, waar fouten maken mag.
Juist bij het bieden van die extra tijd en aandacht gaat het vaak mis. Vertrouwen uitspreken in leerlingen is gratis. Ze helpen de verwachtingen waar te maken is dat niet. Investeren in deze jongeren vergt geld en inzet van schoolbesturen en de politiek. Kleine klassen, extra leertijd, docenten met ruimte: het zijn keuzes die gemaakt moeten worden.
Juli 2023. Diploma-uitreiking. Alle voormalig kansklas leerlingen zijn geslaagd. Ze hebben ongelooflijk hard gewerkt. Laten zien waartoe ze in staat zijn. Ibrahim straalt van oor tot oor. In zijn strak gestreken witte overhemd en zwarte broek ontvangt hij zijn applaus. Zijn ouders juichen met tranen in hun ogen. Daar staat een goede jongen, met een prachtig diploma.
Een vmbo-diploma dat door zijn rekenachterstand als onmogelijk werd beschouwd. Het lukte hem wel. Ook met wiskunde in zijn vakkenpakket.
Aan ons allemaal de taak om dit komend schooljaar bij de nieuwe groepen voort te zetten. Door niet alleen hoge verwachtingen uit te spreken, maar ze ook te helpen waarmaken.
*Ibrahim is niet zijn echte naam. Foto gemaakt door Cees Glastra van Loon. Leerling op de foto komt niet voor in het verhaal.
Meer lezen over Ibrahim en zijn klasgenoten? Bestel mijn boek hier.
