Dit verhaal verscheen eerder als column in het VO-Magazine.
De klas is doodstil aan het werk als opeens een telefoon afgaat.
‘Deze komt niet uit de bak!’ roept een leerling.
Alle ogen gaan naar de doorzichtige bak, waar de leerlingen verplicht hun telefoon in moeten doen tijdens de les. De bak is inderdaad stil.
Ik kijk in de richting van het geluid. ‘Klik je telefoon maar even weg en geef hem dan maar aan mij,’ roep ik, niet wetende tegen welke leerling ik het moet zeggen.
Davida pakt star haar telefoon uit haar zak, klikt hem niet weg, maar neemt op: ‘Ja, hallo meneer, met Davida.’
Met een blik van “nu mij niet storen juf” kijkt ze mij aan.
De klas kijkt verbaasd toe.
Davida vervolgt haar gesprek. ‘Is goed meneer, ik ben om half drie uit meneer.’ ‘Ik ben om drie uur bij de winkel meneer. Tot ziens.’ Haar telefoon verdwijnt weer in haar broekzak.
Een leerling roept naar Davida: ‘Tot half vijf lekker je telefoon inleveren bij de juf!’ Uitdagend kijkt hij haar aan.
Ik maan de jongen aan het werk te gaan, loop naar Davida en fluister: ‘Geef je je telefoon even aan mij? Dan praten we er na de les over.’
Davida knikt en geeft me haar telefoon.
Na de les komt Davida tegenover me zitten. Terwijl ze krullen draait in haar haren vertelt ze: ‘Ik heb gesolliciteerd bij de Albert Heijn. Gister heb ik het sollicitatieformulier ingeleverd. Ik vroeg of ik vandaag al kon beginnen, we hebben het geld nodig weet u.’ Verlegen kijkt ze me aan. Dan vervolgt ze: ‘De meneer van de Albert Heijn zei dat hij me vandaag zou bellen. Ik zit al de hele dag te wachten. Nou, nu kan ik dus langskomen voor een gesprek.’
Ik zoek haar blik weer. ‘Wat goed dat je dit eerlijk tegen me zegt. Het was nog beter geweest als je me dit aan het begin van de les had verteld, dan hadden we een oplossing kunnen zoeken voor het telefoontje. Voor nu is het goed om naar het gesprek te gaan. Dan gaan we het morgen hebben over hoe je het werken gaat combineren met school, oké?’
Door het raam kijk ik haar na. Davida had eerder al verteld dat ze wil gaan werken, tijdens een klassegesprek over de dalende koopkracht. Met de stijgende energie- en boodschappenprijzen is het voor haar moeder (die al dubbele diensten draait in de zorg) niet meer vol te houden. Omdat ze thuis geen wifi hebben maakt Davida na de lessen op school haar huiswerk. Nu gaat ze na school dus werken bij Albert Heijn om het gezinsinkomen aan te vullen. Ze is hier op school bepaald niet de enige. Meer dan 80% van onze leerlingen leeft onder de armoedegrens.
Ondertussen stijgen de lonen van de ceo’s van de grote energie en supermakt bedrijven. Het loon van Davida’s moeder steeg niet. Davida gaat in kostbare huiswerktijd €3,81 per uur verdienen, zodat haar broertje en zusje kunnen eten.
Zouden de bazen van de energiebedrijven en supermarkten beseffen wat hun beleid voor zoveel Davida’s betekent?
De naam Davida is gefingeerd. Foto gemaakt door Cees Glastra van Loon. De leerlingen op de foto komen niet voor in het verhaal.
