Can steekt zijn vinger op: “Kijk juf, ik zal u wat uitleggen: u en ik vertrouwen mensen. U vertrouwt de meeste mensen wel, en sommige niet. Bij de rest is dat andersom. Zij vertrouwen de meeste mensen niet, en maar een paar wel.”

“Een deel van wie je bent ligt vast, en een deel kan je zelf bepalen.” zeg ik tegen de klas. Gregory kijkt me aan. “Nee hoor juf. Het leven is hard. Als je boos bent, ben je boos en als je dood bent, ben je dood. Dat weet ik gewoon.”

“Steeds vaker worden moorden in het criminele circuit gepleegd door jongens met een IQ onder de 80.” Ik schreef een opinie artikel in het Parool als reactie op dit nieuws. Een stuk over de ongelijke kansen waar mijn leerlingen tegen aan lopen én wat we eraan kunnen doen.

“Eén team, één taak.” De meest uitgesproken zin van het jaar. Vol trots zeiden mijn leerlingen het als iets was gelukt, vol hoop zeiden ze het als de berg die ze moesten beklimmen erg hoog bleek. Maar toen kwam er in de vakantie wel een heel heftig bericht.

Mijn jongens lopen buiten rond het theater. Er komen agenten langs: “Wat doen jullie hier?”. Het groepje wordt verdacht van winkeldiefstal. De jongens moeten lachen. De grootste van het stel verdedigt zich: “Wat wij hier doen? Optreden natuurlijk!” roept hij.

“Juf, heeft ú wel eens gezoend?” Mijn klas vol 12-13 jarigen kijkt me verwachtingsvol aan.

Het is de eerste les na de aanslagen in Nieuw-Zeeland & Utrecht. Ik probeer leerlingen gerust te stellen, naar ze te luisteren en vermoedens van feiten te onderscheiden.

Tegen mijn 12-jarigen werd gezegd: jij gaat nooit een diploma halen, dus ga maar naar het praktijkonderwijs.

Ik kwam uit de kast bij mijn leerlingen en voerde gesprekken die ik nooit had willen missen.Dit verhaal verscheen eerder in de Volkskrant.

Dit verhaal schreef ik in 2014 voor de Volkskrant op basis van mijn ervaringen als leerling. Ik had toen nog geen idee dat ik drie jaar later zelf voor de klas zou staan.